روترهای خانگی معمولاً سه جز اصلی از شبکه را شامل می شوند: یک روتر، یک فایروال یا دیواره ی آتش و یک سوئیچ، در اصل یک روتر معمولاً ترکیبی از سه جز یاد شده است. اکنون برای اولین گام بد نیست به آنچه یک روتر قادر به انجامش است بپردازیم.
قبل از هر چیز لازم است بدانید یک روتر در اصل دو شبکه را بهم وصل می کند شبکه ای که در داخل خانه ی شما جریان دارد و شبکه ای که در خارج از خانه ی شما قرار دارد. در تفسیر ساده تر مودم های ADSL یا Broadband (پهن باند) تنها می توانند به یک کامپیوتر وصل شده و به آن سرویس دهند و قابلیت سرویس دهی به چندین کامپیوتر به صورت همزمان و برقراری ارتباط بین آنها مانند یک سوئیج را دارا نیستند، یک روتر در این میانه قرار می گیرد و پس از دریافت ارتباط اینترنتی از مودم آن را به شبکه ای که در خانه ی شما و بین ابزارهای شما ایجاد کرده است به شکل مناسب تقسیم می کند، مودم روترها نیز عملکردی مشابه داشته فقط با این تفاوت که دو ابزار مودم و روتر در قالب یک قطعه ترکیب شده اند.
اما همانطور که اشاره کردیم بد نیست بپردازیم قابلیت های یک روتر: به اشتراک گذاری IP یا IP Sharing: سرویس دهنده ی اینترنتتان به شما یک شناسه ی اینترنتی یا IP را اختصاص می دهد، اگر یک دسکتاپ، یک لپ تاپ، یک تلفن هوشمند و یک تبلت داشته باشید که همگی نیاز به اینترنت داشته باشند یک شناسه اینترنتی یا IP نمی تواند پاسخگوی نیاز آنها باشد. روتر در اینجا وارد عمل شده و ارتباط ابزارهای مذکور و نیازشان به شبکه را مدیریت کرده و مطمئن می شود هر یک از ابزارها بر مبنای درخواست ارسالی آنچه را که نیاز داشته است دریافت می نماید و یا پاکت های داده ی درستی به دستش خواهد رسید. بدون این قابلیت دو کاربر نمی توانند همزمان از یک سرویس اینترنتی استفاده کرده و بر روی کامپیوترهای جداگانه ی خود بر مبنای درخواستشان صفحات و سرویس های وب صحیح را دریافت کنند.
–برگردان نشانی شبکه یا Network Address Translation: که در اصطلاح از آن با عنوان NAT یاد می شود هدر (header) یا سر تیتر پاکت های داده (منظور بسته های کوچک اطلاعات است) را برای شما ویرایش و مدیریت می کند تا به ابزار صحیح و مورد نظر برسند. به NAT در روتر خود می توانید به چشم یک مسئول پذیرش بسیار زبده بنگرید که می داند هر بسته ی داده یی که وارد یا خارج می شود دقیقاً باید کجا برود و بر روی آنها با مهر های جداگانه بخشی که باید بروند را حک می کند.
-Dynamic Host Configuration یا پیکر بندی پویای میزبان: که در اصطلاح از آن با عنوان DHCP یاد می شود به صورت خودکار کلیه میزبان های متصل شده به شبکه را تنظیم یا پیکر بندی کرده و آدرس دهی می نمایند. بدین معنی که هر زمان کامپیوتر جدیدی وارد شبکه ی شما می شود لازم است به صورت دستی به آن یک شناسه یا آدرس اختصاص بدهید و البته تنظیمات دیگری را در موردش اعمال کنید تا بر روی شبکه به درستی عمل کرده و ارتباط برقرار نماید. DHCP اینکار را به صورت خودکار یا پویا به انجام می رساند و دیگر برای تعریف شناسه ی خاص آن کامپیوتر و انجام تنظیمات لازمش نیازی به دخالت انسانی وجود ندارد.
–دیواره ی آتش یا Firewall: کار این بخش تقریباً مشابه مفهوم نرم افزارهای فایراوالی است که می شناسید و بر ارتباطات با شبکه ی بیرونی نظارت کرده و اجازه ی ورود و خروج اطلاعات و درخواست هایی غیر ضروری که بخشی از شبکه نبوده اند را نمی دهد. برای مثال شما اگر درخواست پخش موسیقی از روی سرویسی مانند اسپاتیفای را داشته باشید، به محض اینکه پاکت های موسیقی از شبکه اینترنت به مودم شما برسند دیواره ی آتش روتر به آنها اجازه ی ورود می دهد و سپس آنها توسط روتر به ابزاری که درخواستشان را داشته هدایت می شوند. در سوی دیگر اگر مثلاً درخواست دسترسی به پورتی خاص بر روی شبکه یا عبور داده از روی یک پورت برسد که ضرورتی نداشته باشد و بخشی از درخواست های کاربران مجاز شبکه ی تعریف شده در پشت دیواره ی آتش نباشد این دیواره بلافاصله آنها را بلوکه و از ورود به شبکه یی که مورد محافظتش است منع می نماید. روترهای خانگی می توانند نقش یک سوئیچ را نیز بازی کنند. سوئیچ شبکه قطعه ی سخت افزاری است که ارتباط بین کامپیوترهای موجود بر روی یک شبکه را فراهم می آورد، بدون سوئیچ ابزارها می توانند از طریق روتر با اینترنت ارتباط داشته باشند ولی قادر به ارتباط با یکدیگر نیستند، ساده تر بگوییم شما نمی توانید یک فولدر روی هارد دیسک خود را با کامپیوتر دیگری بر روی شبکه خانگی تان به اشتراک بگذارید و یا یک فایل را از روی کامپیوتر دیگری در همان شبکه به روی کامپیوتر خود کپی کنید.
اکثر روترها دارای ۴ پورت اترنت (Ethernet) هستند که به شما این امکان را می دهند ۴ ابزار متفاوت را از طریق کابل و با کمک این پورت ها به روتر وصل نمایید. اگر به پورتهای اترنت بیشتری احتیاج دارید لازم است روتر خود را ارتقا و روتری با پورت بانک بیشتر تهیه کنید یا اینکه می توانید یک سوئیچ اختصاصی تهیه نمایید.
توجه داشته باشید فقط در صورتی که تعداد پورت های اترنت روتر شما برای ارتباط ابزارها از طریق کابل با روتر کافی نیست نیاز به ارتقا روتر دارید، مثلاً اگر یک پرینتر تحت شبکه و یک دسکتاپ دارید که از طریق کابل به روتر وصل هستند، و الباقی ابزارها از طریق ارتباط بی سیم به روتر متصل می شوند همه ی این ابزارها قادر به ارتباط با یکدیگرند، یعنی روتر برای ابزارهایی که به صورت وایرلس نیز به آن وصل می گردند هم نقش سوئیچ را ایفا می کند.
علی رغم اینکه حضور ۴ پورت اترنت بر روی روتر برای قشر عظیمی از کاربران کفایت می کند، ولی همانطور که می دانید در طول ۱۰ سال گذشته قشر عظیمی از ابزارهای متفاوت خانگی با کاربردهای گوناگون قابلیت اتصال به شبکه را پیدا کرده اند. این روزها داشتن چند کامپیوتر، چند کنسول، مدیا سنتر، پرینتر و حتی فایل سرور در یک خانه چیز عجیبی نیست و در مواقعی ممکن است ابزارهایی که احتیاج به ارتباط به صورت LAN یا همان از طریق کابل را پیدا می کنند بیش از پورت های روتر شوند. اگر شما به آن مرحله رسیدید که ۴ پورت پشت روتر جوابگوی کارتان نیست می توانید یک سوئیچ، با هشت یا شانزده پورت اضافی دیگر تهیه کنید.
اگر تعداد پورت های پشت روتر یا مودم روتر شما برای ابزارهای نیازمند ارتباط با کابل یا همان LAN کفایت نمی کند ساده ترین کار تهیه ی یک سوئیچ با تعداد پورت کافی است. بعد از تهیه سوئیچ ارتباط کلیه ی ابزارهای متصل به روتر را با آن قطع کرده و کابل آنها را به سوئیچ وصل نمایید و سپس سوئیچ را به روتر متصل کنید. توجه داشته باشید که سوئیچ ابداً نمی تواند جایگزین روتر شما شود و جایگاه و تواناییش در شبکه متفاوت است.
