IP استاتیک و داینامیک

آدرس‌های IP و کاربردهای آن‌ها

اطلاعات مرتبط با آدرس‌های IP نشان‌دهنده سرویس‌دهنده‌ای است که این سری آدرس‌ها را خریداری کرده و به صورت گردشی به کاربران مختلف اختصاص می‌دهد. در مقابل، نوع دیگری از آدرس‌های IP وجود دارد که به صورت بلندمدت به یک کامپیوتر (معمولاً سرور) اختصاص می‌یابد و حتی با قطع یا وصل شدن ارتباط دستگاه به شبکه نیز تغییر نمی‌کند. این آدرس‌ها که به عنوان “IP استاتیک” شناخته می‌شوند، امکان برقراری ارتباط پایدارتر برای سایر سرورها یا کاربران شبکه را فراهم می‌کنند. از جمله کاربردهای آدرس‌های استاتیک می‌توان به:

• برقراری خدمات VOIP (مخفف Voice Over Internet Protocol)،
• بازی‌های آنلاین،
• تسهیل در موقعیت‌یابی اینترنتی.

با این حال، این آدرس‌ها به دلیل شناسایی و ردیابی آسان‌تر، ممکن است بیشتر در معرض حملات مخرب قرار گیرند. امنیت سرور و رعایت استانداردهای ایمنی در این موارد اهمیت ویژه‌ای دارد. باید توجه داشت که آدرس‌های داینامیک و استاتیک از نظر ساختار هیچ تفاوتی ندارند و تنها نوع کاربری و مدت زمان استفاده از آن‌ها این دسته‌بندی را ایجاد می‌کند.

IP معتبر (Valid) و نامعتبر (Invalid)

آدرس‌های IP همچنین به دو دسته معتبر (Valid) و نامعتبر (Invalid) تقسیم می‌شوند. آدرس معتبر به آدرسی اطلاق می‌شود که در شبکه‌های شخصی (Private) یا عمومی (Public) قابل استفاده باشد. در مقابل، آدرس نامعتبر به دلایلی نمی‌تواند در ارتباط تحت شبکه استفاده شود. برخی از دلایل نامعتبر بودن آدرس IP شامل موارد زیر است:

1. آدرس‌های محفوظ (Reserved Addresses): سازمان IANA (Internet Assigned Numbers Authority) سری خاصی از آدرس‌های IP را برای شبکه‌های خصوصی اختصاص داده است که در شبکه جهانی وب معتبر نیستند. این آدرس‌ها شامل:

   • کلاس A: از ۱۰٫۰٫۰٫۰ تا ۱۰٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ (۱۶,۷۷۷,۲۱۶ آدرس)
   • کلاس B: از ۱۷۲٫۱۶٫۰٫۰ تا ۱۷۲٫۳۱٫۲۵۵٫۲۵۵ (۱,۰۴۸,۵۷۶ آدرس)
   • کلاس C: از ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۰ تا ۱۹۲٫۱۶۸٫۲۵۵٫۲۵۵ (۶۵,۵۳۶ آدرس)

2. تداخل آدرس‌ها (Address Conflicts): اگر دو دستگاه در یک شبکه از آدرس IP مشابه استفاده کنند، تداخل ایجاد می‌شود. در این شرایط، آدرس مذکور نامعتبر خواهد بود.

3. آدرس‌های خاص، پیش‌فرض و آزمایشی: IANA برخی آدرس‌ها را برای اهداف خاصی مانند مسیریابی پیش‌فرض (Default Routing)، آدرس‌های Broadcast و Loopback اختصاص داده است. نمونه‌هایی از این آدرس‌ها عبارتند از:

   • ۰٫۰٫۰٫۰ برای Default Routing
   • ۱۲۷٫۰٫۰٫۱ تا ۱۲۷٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵ برای Loopback
   • ۱۶۹٫۲۵۴٫۰٫۱ تا ۱۶۹٫۲۵۴٫۲۵۵٫۲۵۴ برای APIPA (Automatic Private IP Addressing).

IP عمومی (Public) و خصوصی (Private)

آدرس‌های IP از نظر قابلیت استفاده در شبکه جهانی وب به دو دسته عمومی (Public) و خصوصی (Private) تقسیم می‌شوند:

• IP عمومی: آدرس‌هایی که در اینترنت استفاده می‌شوند.
• IP خصوصی: آدرس‌هایی که در شبکه‌های محلی کاربرد دارند.

بر اساس تقسیم‌بندی IANA، آدرس‌های خصوصی شامل کلاس‌های زیر هستند:

• کلاس A: از ۱۰٫۰٫۰٫۰ تا ۱۰٫۲۵۵٫۲۵۵٫۲۵۵
• کلاس B: از ۱۷۲٫۱۶٫۰٫۰ تا ۱۷۲٫۳۱٫۲۵۵٫۲۵۵
• کلاس C: از ۱۹۲٫۱۶۸٫۰٫۰ تا ۱۹۲٫۱۶۸٫۲۵۵٫۲۵۵

این تقسیم‌بندی‌ها، به ویژه در دیتاسنتر “سی آر ام آی تی”، اهمیت بالایی دارند. مدیریت صحیح آدرس‌های IP و توجه به نوع آن‌ها می‌تواند به بهبود عملکرد و امنیت شبکه‌ها کمک کند.