هارد دیسک های حالت جامد یا همان SSD ها به حافظه هایی گفته می شوند که در آن ها از هیچ قطعه‌ی متحرکی استفاده نشده باشد، در ساخت آنها از حافظه‌های مبتنی بر فلش یا SD-Ram ها استفاده می شود. استفاده از حافظه های مبتنی بر فلش در SSD ها باعث می شود تا زمان تاخیر به حداقل برسد و همچنین گرمای تولید شده کاهش یابد که تمامی این مسائل باعث کاهش مصرف انرژی و همچنین سبکتر شدن این حافظه‌ها نسبت به هارددیسکها می‌شود. اما SSD ها هم همانند هارد‌دیسک درایوها دارای مشکلاتی می‌باشند که می توان از مهم ترین آنها به قیمت بالای این حافظه‌ها در مقابل هارد‌دیسک اشاره کرد شاید مهم‌ترین نکته در خرید یک حافظه سرعت خواندن نوشتن اطلاعات در آن حافظه باشد. اگر بخواهیم SSDها را با هارد دیسک درایوها از لحاظ سرعت مقایسه کنیم، شاید به نتیجه درستی نمی‌رسیم، علت آن را هم در ادامه بررسی می کنیم :
سرعت خواندن و نوشتن در هارددیسکها یکسان است در صورتی که در SSDها بر اساس ترکیب‌های مختلفی که وجود دارد نتایج متفاوتی در سرعت خواندن و نوشتن به دست می‌آید. اندازه‌ی بلوک‌های داده‌ای که خوانده یا نوشته می‌شوند نیز در این ۲ یکسان نیست که به همین علت موجب تغییر نسبت در هر دو مدل حافظه می‌شود. شیوه‌ی مدیریت سیستم ذخیره‌سازی در سیستم عامل تاثیر زیادی در سرعت SSDها دارد.به عنوان مثال، هر چه اطلاعات مرتب تر ذخیره شده باشد، اندازه‌ی بلوک‌های داده‌ای بزرگتر می‌شوند که معمولا این اندازه بین ۳۲ تا ۲۵۶ کیلو بایت است. در نتیجه می‌توان گفت: سرعت اطلاعات در اس‌اس‌دی‌ها بین ۲ تا ۲۰ برابر بیشتر از هارد دیسک درایوها می باشد. از طرفی اگر سیستم عامل برای کار با SSD ها بهینه سازی نشده باشد، کاربر افزایش سرعت محصوصی را در استفاده از SSD ها احساس نمی کند، در سیستم عامل های مانند ویندوز اکس پی و ویستا این بهینه‌سازی به صورت پیش فرض وجود ندارد. و کاربران باید با نصب سرویس پک‌های موجودی که توسط ماکروسافت عرضه شده است، این امکان را فراهم آورند، اما خوشبختانه این امکان در ویندوز ۷ به صورت پیش فرض وجود دارد و این سیستم عامل با پشتیبانی از سیستم فایل ایEx fat به طور کامل با SSD ها هماهنگ شده است.
