چگونه مدیریت حقوق دیجیتال کار می کند
ظهور نوار مغناطیسی به عنوان یک رسانه ضبط، چیزهایی را تغییر داد، عمدتا پس از آنکه میکروکاست های خالی به فروش رفتند. برخی از مدیران صنایع ضبط شده با افرادی که فیلم های کپی را کپی کرده اند با مشکل مواجه شده اند اما به زودی مشکلات زیادی برای نگرانی داشتند – به ویژه هنگامی که سی دی ها وارد شد و صدا دیجیتال شد. رایانه های شخصی اجازه می داد مردم موسیقی را از سی دی ها و بر روی رایانه های شخصی جدا کنند. اینترنت و سایت های peer-to-peer (P2P) را به معادله اضافه کنید و مدیران رکورد واقعا شروع به نگرانی کردند. مردم ناگهان قادر به تکرار و به اشتراک گذاری موسیقی با تقریبا نامحدود در مورد کاربران در اینترنت، دادن بسیاری از فرصت برای دانلود آهنگ ها، آلبوم ها، حتی کل discographies بدون پرداخت سکه. با توجه به ارزش موسیقی به سرعت در حال تغییر است، چگونه صنعت موسیقی واکنش نشان می دهد؟
به زودی، شرکت های ثبت نام شروع به فروش سی دی های ویژه “ویژه” به مصرف کنندگان که فکر می کردند آنها در حال گرفتن دیسک های فشرده معمولی. هنگامی که مردم این سی دی ها را روی رایانه های خود بازی می کردند، در موارد بسیاری اتفاق افتاد که معادل یک کابوس جاسوسی بود: برنامه ها مسدود شدند، برنامه های کاربردی آهسته و مجموعه ای از فایل های پنهان که منبع مشکل بودند، تقریبا غیرممکن بود. چرا یک شرکت این کار را برای مشتریان انجام می دهد؟
پاسخ به کپی رایت می رود. انقلاب دیجیتالی که مصرف کنندگان را قادر به استفاده از محتوای دیجیتال در راه های نوین و نوآورانه کرده است، باعث شده است که صاحبان حق نسخه برداری برای کنترل توزیع اموال خود تقریبا غیرممکن شوند. این فقط موسیقی نیست، بلکه فیلم، بازی های ویدیویی و سایر رسانه های دیگر است که می توان آن را دیجیتالی کرد و آنرا منتقل کرد. مدیریت حقوق دیجیتالی یا DRM یک اصطلاح عمومی است که برای توصیف هر نوع تکنولوژی که هدف آن توقف یا حداقل تسهیل در استفاده از دزدی دریایی است استفاده می شود. در این مقاله، ما دریافتیم که چه DRM چیست، چگونه حقوق مالکیت های حقوقی این مفهوم را اجرا می کند و آنچه در آینده برای کنترل محتوای دیجیتال نگه می دارد.
DRM چیست؟
مدیریت حقوق دیجیتال یک اصطلاح فراگیر است که به هر طرح اشاره دارد که دسترسی به مواد دارای حق تکثیر را با استفاده از ابزارهای تکنیکی کنترل می کند. در اصل، DRM کنترل کاربری را از فردی که دارای محتوای دیجیتالی است حذف می کند و آن را به دست یک برنامه کامپیوتری قرار می دهد. برنامه ها و روش های بی پایان – در اینجا فقط چند نمونه از مدیریت حقوق دیجیتال است:
یک شرکت سرورهای خود را برای جلوگیری از حمل ایمیل حساس تنظیم می کند.
یک سرور کتاب الکترونیکی دسترسی به کپی کردن و چاپ مواد را بر اساس محدودیت هایی که توسط مالک حق نسخه برداری محتوای تعیین شده است، محدود می کند.
استودیوی فیلم شامل نرم افزار در دی وی دی های خود است که تعداد کپی هایی را که کاربر می تواند به دو نفر محدود کند محدود می کند.
یک برچسب موسیقی منتشر می کند عناوین بر روی یک نوع CD که حاوی بیت اطلاعات است که به منظور اشتباه نرم افزار برش.
در حالی که بسیاری از مصرف کنندگان روش های DRM را بیش از حد محدود می کنند – به ویژه آن دسته از روش های مورد استفاده در صنعت فیلم و موسیقی – مدیریت حقوق دیجیتال در عین حال تلاش برای حل مشکلی مشروع است. توزیع محتوای دیجیتال از طریق اینترنت از طریق شبکه های اشتراک گذاری فایل، قانون کپی رایت سنتی را در عمل منسوخ کرده است. هر زمانی که شخصی به جای خرید سی دی فایل از یک فایل حق پخش از یک فایل به اشتراک گذاری فایل رایگان دریافت کند، برچسب موسیقی که مالک حق نسخه برداری است و هنرمندانی که این آهنگ را ایجاد کرده اند، پول را از دست می دهند. در مورد صنعت فیلم، بعضی از تخمین ها تلفات ناشی از توزیع غیرمجاز محتوای دی وی دی در حدود ۵ میلیارد دلار در سال است. ماهیت اینترنت باعث می شود که سعی نکنید هر شخصی را که قانون را نقض می کند، سوق دهد، بنابراین شرکت ها در تلاش برای بازگرداندن کنترل توزیع می شوند تا از مصرف کنندگان به صورت تکنولوژیکی برای ساخت نسخه های دیجیتالی غیرممکن باشد.
مشکل این است که هنگام خرید یک دی وی دی، کاملا قانونی است که شما بتوانید یک کپی از آن را برای استفاده خود بسازید. این مفاهیم استفاده از دکترین منصفانه در قانون کپی رایت است – شرایط خاصی وجود دارد که نادیده گرفتن حمایت از حق نسخهبرداری به نفع کاربر محتوا، از جمله کپی مواد محافظت شده برای استفاده شخصی و کپی کردن هر چیزی در حوزه عمومی برای هرگونه استفاده است. اکثر قوانین مدیریت حقوق دیجیتال نمی توانند استفاده حساب کاربری مناسبی را در نظر بگیرند، زیرا یک برنامه کامپیوتری نمی تواند تصمیمات ذهنی بگیرد.
قبل از اینکه ما به بحث در مورد DRM بیشتر برسیم، بیایید یک گام به عقب برداریم و ببینیم که یک طرح DRM از دیدگاه برنامه نویسی وارد شده است.
چارچوب DRM
سیستم DRM ایده آل انعطاف پذیر است، کاملا شفاف به کاربر و چیزهای بسیار پیچیده برای یک برنامه کامپیوتری برای ترک. نرم افزار DRM نسل اول فقط برای کنترل کپی است. از سوی دیگر، نسل دوم سیستم های DRM برای کنترل مشاهده، کپی، چاپ، تغییر و هر چیز دیگری که شما احتمالا با محتوای دیجیتال دارید، کنترل می شود.
یک طرح مدیریت حقوق دیجیتالی در سه سطح عمل می کند: ایجاد یک کپی رایت برای یک محتوا، مدیریت توزیع محتوای دارای حق تکثیر و کنترل آنچه مصرف کننده می تواند با آن محتوا را پس از توزیع، انجام دهد. برای دستیابی به این سطح کنترل، یک برنامه DRM به طور موثر تعریف و توصیف سه نهاد – کاربر، محتوای و حقوق استفاده – و ارتباط بین آنها را دارد.
بیایید مثال از یک طرح DRM ساده برای یک سایت دانلود MP3 دریافت کنیم. جین دو برای ورود به سایتی که او برای دریافت لورین هیل “همه چیز همه چیز” است، وارد شده است. سطح عضویت جین او را تا پنج بار در ماه دریافت می کند. در این مورد، کاربر جین دو، و محتوا لورین هیل است “همه چیز همه چیز است.” شناسایی کاربر و محتوای وظایف نسبتا ساده است. احتمالا احتمال دارد که جین شماره شناسه مشتری داشته باشد، و هر فایل MP3 در سایت احتمالا دارای شماره محصول مرتبط با آن است. بخش سخت تر شناسایی حقوق است – راه هایی که در آن جین است و مجاز به استفاده از “همه چیز همه چیز است.” آیا می توانید آن را دانلود کنید، یا او قبلا پنج فایل خود را برای ماه دانلود کرده است؟ آیا می تواند آن را کپی کند یا آیا یک فایل رمزگذاری شده و یک کلید مربوطه را دانلود می کند؟ آیا او می تواند قطعه ای از آهنگ را برای استفاده در نرم افزار صوتی مخلوط خود استفاده کند یا فایل قفل شده باشد؟ حقوق استفاده شامل نه تنها مجوزها و محدودیتها، بلکه همچنین تعهدات مربوط به معامله است – برای مثال آیا جین باید برای این دانلود پرداخت کند؟ آیا جین وعده داده است که صرفه جویی در مصرف این آهنگ را دریافت کند؟ این در رابطه بین جین، آهنگ و حقوق گنجانده شده است.
بگذارید بگوییم جین فقط سه فایل را در این ماه دانلود کرده است، بنابراین این دانلود در حقوق اشتراک خود قرار دارد. و اجازه دهید بگوییم او پیشنهاد تبلیغاتی برای ۱ دلار از هزینه اشتراک در ماه آینده دریافت کرد اگر او این آهنگ را دانلود کنید. جین باید بتواند فایل را با استفاده منصفانه کپی کند، اما شاید او بتواند فقط سه نسخه داشته باشد. و بگذارید بگوییم دارنده حق نسخه برداری هر کسی حق دارد محتوای دیجیتال خود را بیرون ببرد. ساختار DRM برای این دانلود ممکن است چیزی شبیه به این باشد:
در نظر داشته باشید که در حالی که وضعیت کاربر هر زمان که جین وارد سایت می شود، همان وضعیت را تغییر می دهد، ارتباط بین کاربر، محتوای و حقوق می تواند تغییر کند. طرح DRM باید قادر به انطباق با شرایط در حال تغییر باشد. اگر جین سطح اشتراک خود را به آن افزایش دهد که اجازه می دهد تا بارگیری نامحدود به جای تنها پنج بار دانلود در هر ماه، نرم افزار DRM باید با آن ارتباط جدید تنظیم شود. طرح DRM باید به فن آوری وب سایت متصل شود، بنابراین می تواند ارتباط را در پرواز تنظیم کند. این یکی از دلایلی است که تنظیمات DRM بدون درز برای اجرای سخت دشوار است: بدون هیچگونه معیاری، نرم افزار مدیریت حقوق دیجیتال به راحتی با ابزار تجارت الکترونیک موجود سازگار نیست. با این حال، احتمالا ساده ترین معامله برای کنترل دانلود از یک وب سایت است. بخش سخت افزاری کنترل یک کاربر را با محتوای دیجیتال در زمانی که در اختیار دارد، کنترل می کند. چگونه سایت دانلود برای اجرای حقوق جین استفاده می شود؟ چگونه می دانند او فقط دو نسخه از فایل را می سازد؟ این جایی است که DRM می تواند چسبنده باشد. اگر شما یک شرکت بزرگ رسانه ای هستید که تلاش می کند مردم را از کپی کردن مواد الکترونیکی دور نگه دارید، کار سختی نیست.
شرکت هایی مانند ContentGuard، Digimarc، InterTrust و Macrovision به فروش خودکار راه حل های DRM بپردازند که شامل همه چیزهایی هستند که شما نیاز دارید تا یک طرح DRM را راه اندازی کنید. ابزار جامع DRM ContentGuard اجازه می دهد تا صاحبان حق نسخه برداری مجوز برای محصولات و خدمات دیجیتال خود را ایجاد کنند، از جمله همه چیز از طریق دانلود فیلم به استفاده از نرم افزار به دسترسی به وب سایت. نرم افزار RightsExpress از زبان MPEG REL استفاده می کند و مالک حق نسخه برداری را از طریق فرایند تعریف یک قطعه محتوا، تعریف کاربر و تعریف حقوق استفاده هدایت می کند. دارنده حق نسخه برداری می تواند سطوح دسترسی و حالت رمزنگاری برای محتوا را تنظیم کند، یک رابط کاربری سفارشی ایجاد کند که به کاربران امکان می دهد محتوا را براساس آن تنظیمات ایجاد کند، یک مدل اجرای که شناسایی کاربر را تایید می کند و استفاده از آن محتوا را پیگیری می کند.
DRM حفاظت
این یک چیز بسیار ساده است که اجازه می دهد جین فقط دو بار “همه چیز همه چیز” را کپی کند. کامپیوترها “۲” را درک می کنند اما آنها جین را نمی فهمند وقتی که می گوید: “من قبلا آن را به دستگاه پخش MP3 و لپ تاپم کپی کردم، اما یک رایانه رومیزی جدید دریافت کردم و باید دوباره آن را انتقال دهم!”
“استفاده منصفانه” لزوما چیزی نیست که به آسانی مشخص شود. بسیاری از شرکت ها اقدامات ناجوانمردانه ای را برای “پرکردن سوراخ” محتوای دیجیتالی که از طریق اینترنت انجام می شود، از بین می برد و از طرف مصرف کننده حق تصمیم گیری در مورد محتوایی که خریداری کرده است، حذف می شود. برای بسیاری از طرح های جدید DRM از خط حفاظت از کپی گرفته تا اتصال به کاربر عبور کرده است.
یک طرح رمزنگاری DRM معمولی یک کلید رمزگذاری فراهم می کند که برای همیشه کار می کند. در این مورد، کلید باید به شماره شناسه دستگاه کاربر مرتبط شود. کلید تنها فایل را رمزگشایی می کند زمانی که از رایانه ای که در ابتدا آن نصب شده بود، قابل دسترسی است. در غیر این صورت، کاربر می تواند به سادگی کلیدی را همراه با نرم افزار رمزگذاری شده را به هر کسی که می شناسد برساند.
بعضی از محصولات مانند کسانی که توسط Macrovision SafeCast یا Microsoft Activation محصولات محافظت شده اند، از یک پروانه مجوز برای استفاده از محتوای غیرقانونی استفاده می کنند. هنگامی که یک کاربر نرم افزار را نصب می کند، کامپیوتر خود را برای تأیید مجوز (کلید دسترسی) برای نصب و اجرای برنامه با یک سرور تأیید مجوز تماس می گیرد. اگر رایانه کاربر برای اولین بار درخواست اجازه نصب این قطعه خاصی از نرم افزار باشد، سرور کلید را باز می کند. اگر کاربر نرم افزار را به دوست خود بسپارد و دوستان تلاش می کند آن را نصب کند، سرور دسترسی را انکار می کند. در این نوع طرح، یک کاربر معمولا با ارائه دهنده محتوا تماس گرفته تا مجوز نصب این نرم افزار را در دستگاه دیگری بگیرد.
یک روش DRM کمتر رایج، علامت دیجیتال است. FCC در تلاش است تا “پرچم پخش” را که اجازه می دهد تا یک ضبط کننده ویدئوی دیجیتال اطلاع دهد اگر مجاز به ضبط یک برنامه باشد یا نه. پرچم یک قطعه کد ارسال شده با یک سیگنال ویدئویی دیجیتال است. اگر پرچم پخش نشان می دهد یک برنامه محافظت شده است، یک ضبط کننده DVR یا دی وی دی قادر به ضبط آن نخواهد بود. این پیشنهاد DRM یکی از موارد تکان دهنده تر آن است، زیرا به رسانه ها و تجهیزاتی نیاز دارد که بتوانند پرچم پخش را بخوانند. این جایی است که فرمت سیستم حفاظت از محتوای ویدئو فیلیپس (VCPS) وارد شده است. تکنولوژی VCPS پرچم پخش FCC را می خواند و تعیین می کند که آیا یک دستگاه می تواند یک برنامه را ضبط کند یا خیر. یک دیسک با ویدیو محافظت نشده می تواند بر روی هر دستگاه پخش دی وی دی پخش شود، اما ویدیو با پرچم پخش فقط در بازیکنان تهیه شده توسط VCPS ثبت می شود.
ارائه دهنده DRM-Provider Macrovision از یک رویکرد جالب در یکی از محصولات جدید حفاظت از دی وی دی خود استفاده کرد. Macrovision RipGuard به جای ساخت یک DVD غیر قابل کپی، سوء استفاده از نرم افزارهای کپی DVD را برای جلوگیری از کپی انجام می دهد. این یک تکه از کد در نرم افزار بر روی دی وی دی است، و هدف آن این است که به اشتباه کد شناخته شده به عنوان DeCSS، یک برنامه کوچک است که اجازه می دهد تا نرم افزار به خواندن و پاره کردن دی وی دی های رمزگذاری شده. برنامه نویسان Macrovision DeCSS را مطالعه کرده اند تا نقاط ضعف خود را کشف کنند و سپس RipGuard را برای ردیابی این معایب و فرآیند کپی کردن خاتمه داد. مصرف کنندگان دیجیتال در حال حاضر راه هایی را در اطراف RipGuard پیدا کرده اند، که عمدتا با استفاده از نرم افزار برداشت می کند که DeCSS را استخدام نمی کند و یا با افزایش کدی در Rippers مبتنی بر DeCSS. قانون کپی رایت هزاره دیجیتال ۱۹۹۸ منجر به غیر فعال کردن یک سیستم DRM غیرقانونی در ایالات متحده می شود، اما بسیاری از افراد به طور فعال در جستجوی و انتشار روش هایی برای دور زدن محدودیت های DRM هستند.
مخالفت DRM
بحث جنجالی DRM ناشی از نرم افزاری است که توسط Sony-BMG اجرا شده است.
بحث جنجالی DRM ناشی از نرم افزاری است که توسط Sony-BMG اجرا شده است.
Courtesy سونی BMG سرگرمی های موسیقی
طرح های DRM اخیر روابط بین دیجیتال ارائه دهندگان محتوا و مصرف کنندگان محتوا دیجیتال را ایجاد کرده اند و نه تنها مصرف کننده هایی که از تکنیک های ابلهانه استفاده می کنند، دست به دست هم می دهند. در طول سالها، بحث های متعددی درباره تکنولوژی DRM صورت گرفته است.
در سال ۲۰۰۵، به عنوان مثال، سونی BMG توزیع کرد انتخاب سی دی (یک تخمین قرار می دهد تعداد عناوین در ۲۰) که منجر به پرونده های قضایی، backtracking و یک کابوس روابط عمومی است. این مشکل ناشی از دو بخش نرم افزاری بر روی سی دی ها است: MediaMax SunnComm و حفاظت کپی گسترده Extension First4Internet (XCP). این حادثه سوالاتی را در مورد اینکه تا چه حد مجازین کپی رایت برای محافظت از مطالب خود مجاز هستند، مطرح کرده است. در این مورد، حفاظت از کپی، حداقل نگرانی های مردم بود.
در وهله اول، نرم افزار MediaMax از حق کپی رایت برخوردار نیست. این فعالیت های کاربران را ردیابی می کند. هر بار که کسی سی دی خود را در کامپیوتر خود پخش می کند، MediaMax یک پیام به سرور SunnComm می فرستد. Sony-BMG می تواند بفهمد کسی که به CD گوش می دهد و چه زمانی به آن گوش می دهد. و این در پشت صحنه اتفاق می افتد – هیچ علائمی واضح از فعالیت و یا سلب مسئولیت در سی دی وجود ندارد. بدتر از همه، راه آسان برای حذف آن وجود ندارد.
مشکل دیگر بزرگتر است. First4Internet Extended Copy Protection محدود کردن تعداد کپی هایی که فرد می تواند از سی دی به سه بکشد – این ممکن است مزاحم باشد، اما مسلما در قلمرو “حفاظت از حق تکثیر” است. سر و صدا XCP عمدتا در مورد فعالیت های دیگر نرم افزار است. اول، آن را در دستگاه کاربر پنهان می کند، بنابراین کاربر آن را نمی داند و احتمالا نمی تواند آن را پیدا کند، اگر به نظر می رسد. این یک منطقه پنهان (گاهی اوقات به عنوان روت کیت نامیده می شود) در سیستم عامل ویندوز ایجاد می کند که می تواند به طور بالقوه یک خطر امنیتی را ایجاد کند، هنگامی که نویسندگان ویروس متوجه آن می شوند. یک ویروس می تواند در آن جا بی وقفه بیابد. اسکنرهای ویروس معمولا نمی توانند فایل ها را در یک روت کیت مشاهده کنند. XCP همچنین پردازش های محاسباتی را کاهش می دهد و به طور خودکار به سرور سونی BMG متصل می شود تا به روز رسانی حفاظت از کپی را نصب کند. و راه آسان برای حذف آن وجود ندارد. بعضی از کاربران مجبور بودند هارد دیسک خود را فرمت کنند تا از فایل ها و اثرات منفی آنها خلاص شوند.
سونی میلیون ها دیسک را با استفاده از این ترکیب نرم افزار DRM ساخته است و موافقت کرده است که ابزارهایی را ایجاد کند که فایل های مخفی را قابل مشاهده می کنند. سونی، همراه با دیگران، برچسب های عمده، اساسا DRM را رها کرده است [منبع: هولاهان].
هرچند DRM برای همیشه ناپدید شده است و همچنان مشکالت را برای شرکت ها و مصرف کنندگان به وجود می آورد. بازی کامپیوتری داغ “Spore” که توسط Electronic Arts در سال ۲۰۰۸ توسط EA منتشر شد، با آنچه بازیکنان بسیاری در نظر گرفته اند، سیستم DRM مزاحم و جسورانه به نام SecuROM است. تکنسین های محدود Gamers که “Spore” را با سه نصب خریداری کردند – چیزی بیش از آن است که نیاز به تماس با سرویس مشتری EA و ارائه مدارک خرید، دلایل برای بیش از حد محدودیت نصب و سایر اطلاعات است. EA در نهایت محدودیت های DRM بازی را کاهش داد اما بعدا پس از انتشار تاریخ انتشار، چندین پرونده ی جنجالی به وقوع پیوست. [منبع: Kuchera].
اپل و مشتریان آن نیز در زمینه دانلود فیلم از iTunes، سرویس دانلود شرکت قرار گرفته اند. با چاپ بسیار کمی در مورد هر نوع DRM، اپل مدل های جدیدی از لپ تاپ های شخصی خود یعنی مک بوک را در اکتبر ۲۰۰۸ منتشر کرد. این MacBook ها با حفاظت از محتوای دیجیتال با پهنای باند بالا (HDCP)، یک برنامه حفاظت از کپی ساخته شده توسط اینتل نصب شد. بدون توجه به تکنولوژی، بسیاری از مشتریانی که مک بوک را خریدند و سعی کردند فیلم هایی که از iTunes دریافت شده بودند بر روی مانیتور های خارجی که به لپ تاپ های خود متصل بودند قادر به تماشای هر چیزی نبودند. HDCP هر فیلم را از پخش در دستگاه های آنالوگ متوقف می کند تا دزدان دریایی از محتوای ضبط شده بر روی نرم افزار کپی را متوقف کند، اما بسیاری از مشتریانی که محتوای را خریداری کرده اند، نمی توانند فیلم ها را روی مانیتورهای خارجی که به کامپیوترشان متصل هستند نمایش دهند
چگونه مدیریت حقوق دیجیتال کار می کند
توسط جولیا لیتون
استانداردهای DRM
هیچ استانداردهای صنعت DRM برای همه وجود ندارد. در این مرحله، بسیاری از شرکت های بخش سرگرمی دیجیتال برای خام انتخاب می کنند، زیرا “من گفتم” رویکردی که کاربران نمی توانند چاپ، تغییر و یا انتقال مواد، دوره را انتخاب کنند. منطقه بیشترین نگرانی را در مورد فعالان در مورد DRM دارد با این واقعیت که روند DRM در حال حاضر از حمایت هایی که در قانون کپی رایت سنتی ارائه شده، پیشی می گیرد. به عنوان مثال، هنگامی که شما یک دی وی دی را پخش می کنید که به شما اجازه نمی دهد تریلر ها را از حالت فشرده خارج کنید، هیچ ارتباطی با حفاظت از حق چاپ ندارد. با این حال، حتی اگر بیشتر از مصرف کنندگان، کتابخانه ها و موسسات آموزشی که محتوای دیجیتال را آرشیو کرده و تحویل می دهند، اگر نرمافزار DRM بسیار محرمانه تبدیل شود، هدر میرود. یک کتابخانه نمی تواند یک قطعه نرم افزار را با یک کلید رمزنگاری محدود با زمان بایگانی کند و نمیتواند مجوز مخصوص دستگاه را برای مشاهده محتوای با استفاده از ساختار وام سنتی خود وام دهد.
بحث در مورد مدیریت حقوق دیجیتال مسائل مربوط به حریم خصوصی کاربران، نوآوری های تکنولوژیکی و استفاده عادلانه را مورد بحث قرار می دهد. طبق قانون کپی رایت، دکترین استفاده منصفانه به مصرف کننده حق ایجاد کپی از محتوا حق نسخه برداری را برای استفاده خود می دهد. آموزه های دیگر مانند “فروش اول”، حق خرید یک محتوا برای فروش یا محرومیت محتوای خریداری شده و “مدت محدود”، انقضای یک کپی رایت بعد از یک دوره معین، همچنین حقوق مصرف کننده را که توسط پیاده سازی DRM. همانطور که در مورد Sony-BMG دیدیم، مخفیانه فعالیت های مصرف کننده را ردیابی می کند و پنهان کردن فایل ها بر روی یک کامپیوتر کاربر، حریم خصوصی کاربران را می طلبد – آنها روش های برنامه های جاسوسی هستند، نه یک طرح مدیریت حقوق قانونی. سیستم های DRM همچنین می توانند نوآوری های تکنولوژیکی را تحت تاثیر قرار دهند، زیرا استفاده و شکل محتوای دیجیتال محدود می شود. فروشندگان شخص ثالث نمیتوانند محصولات و پلاگین های ویژه نرم افزار را توسعه دهند اگر کد کامپیوتر در آن نرم افزار به طور نامحدود توسط DRM محافظت شده باشد و مصرف کنندگان نمی توانند به صورت قانونی با سخت افزار خود از آن استفاده کنند اگر آن را با یک برنامه DRM که تغییرات را ممنوع می کند محافظت می کند .
به عنوان پروفسور اد فتلن از دانشگاه پرینستون کشف کرد، DRM نه تنها به آزادی تکنولوژی توسعه، بلکه همچنین آزادی بیان نیز تاثیر می گذارد. هنگامی که فلنت سعی در انتشار یک مقاله در مورد یک سیستم DRM معیوب در سال ۲۰۰۱، اعضای صنعت موسیقی تهدید کرد او را به داد و ستد. شرکت های چندگانه گفتند که تحقیقاتش به مردم در دور زدن طرح های DRM کمک می کند که در ایالات متحده غیر قانونی است. قانون کپی رایت هزاره دیجیتال ۱۹۹۸ (DCMA) حفاظت از یک طرح DRM را بدون در نظر گرفتن اینکه آیا به دکترین استفاده منصفانه احترام می گذارد، تضمین می کند. DRM تنها غیر قانونی نیست، اما غیر قانونی است که هر محصولی را ایجاد، خریداری یا دانلود کند که شما را قادر به محدود کردن DRM می کند. گروه های حقوق مصرف کننده لابی کنگره را برای اصلاح بخش قانون کپی رایت هزاره دیجیتال که باعث می شود سیستم DRM را در برابر قانون غیرفعال کند، ادعا می کند که مزایای نامناسب برای صاحبان حق نسخه برداری با محدودیت در نوع طرح های DRM که می توانند آنها را استخدام کند . در حقیقت، طبق نظر برخی، DCMA رقابتی ضد رقابتی را تشویق می کند و باعث می شود که مصرف کنندگان به راحتی از سرگرمی های خود لذت ببرند [منبع: لی].
در قلمرو فزاینده محتوای دیجیتال، ما به تعجب می پردازیم که آیا سیستم DRM می تواند هر دو حقوق صاحبان حق و حقوق مصرف کننده را برآورده کند. همان طور که DRM در سراسر صنایع استاندارد می شود، نتیجه کارشناسان به نام “محاسبات قابل اعتماد” خواهد بود. در این راهکار، روشهای DRM محافظت از محتوای حق نسخه برداری را در هر مرحله از راه، از فرآیند تولید یا آپلود به خرید یا دانلود به استفاده از محتوای دیجیتال زمانی که آن را در دست کاربر است، تضمین می کند. کامپیوترها به طور خودکار می دانند چه کاربر مجاز است با یک قطعه محتوا مجاز باشد و بر این اساس عمل کند. با اتخاذ استانداردها، مصرف کنندگان از حداقل بخشی بهتر خواهند بود، زیرا رسانه های DRM کدگذاری شده بر روی انواع تجهیزات بازی خواهند کرد. با این حال، با توجه به حقوق کاربر، به نظر می رسد برای مصرف کنندگان خوب نیست. بهترین شرط بندی این شانس است که برنامه نویسان به نوعی “استفاده منصفانه” را کمینه می کنند تا کامپیوترها بتوانند این مفهوم را درک کنند.
