در روش ذخیره سازی NAS یا Network Attached Storage هارد دیسک‌ها بر روی یک سرور قرار دارد که به آن NAS Storage گفته می‌شود و سپس این هاردها را در شبکه برای دستگاه‌های دیگر به اشتراک می‌گذاریم. هاردها در داخل این سرورها به صورت DAS هستند. در واقع از طریق پروتکل TCP/IP به استوریج متصل می‌شویم و از آن سرویس می‌گیریم. این استوریج‌ها به سادگی، فضایی مرکزی، محلی و بسیار در دسترس را برای ذخیره سازی فایل‌ها و فولدرهای حیاتی برای هر سازمانی را با قیمتی مناسب (نسبت به SAN) فراهم می‌کنند.

از ویژگی‌های این روش ذخیره‌سازی، امکان به اشتراک گذاشتن حجم بالای هارد در شبکه است و حجمی برابر با ۲۸۰ ترابایت فراهم می‌شود. معمولا به صورت اکسترنال است و از مدیریت متمرکز بهره می‌برد. کارت شبکه می‌تواند تا ۲۰۰۰۰ عدد Concurrent Session را داشته باشد. NAS استوریج برای استفاده در سازمان‌های کوچک و متوسط و Workgroup ها ایده‌آل است و برای استفاده در فایل سرویس و اشتراک فایل مناسب است.

در روش NAS Storage، سیستم عامل مخصوصی مانند Windows 2012 Storage Server نیز نیاز است در نتیجه سرویس‌های اضافی‌تر مثل اکتیودایرکتوری، DHCP و DNS از ویندوز حذف و در عین حال ویژگی‌های File Sharing بهینه‌تر و قوی‌تر شده است.

مدل دسترسی به اطلاعات در این روش، File level Access است یعنی باید بر روی استوریج‌های NAS، ویندوز بهینه شده‌ی مخصوص استوریج نصب کنیم. تفاوت عمده SAN با NAS در Block Level بودن  SAN است. ویژگی File level  Access باعث می‌شود اطلاعات با سرعت پایینی خوانده می‌شود و ترافیک شبکه LAN را افزایش می‌دهد یعنی پهنای باند را می‌گیرد. در این روش دسترسی، اشتراک‌گذاری انجام می‌شود و دیگران فایل را می‌خوانند نه بلاکی از هارد را. مزیت مشترک آن‌ها این است که مدیریت فضاها به صورت متمرکز انجام می‌شود. این ویژگی باعث می‌شود در مقایسه با DAS سرعت دسترسی، کمتر باشد. کارایی در این راهکار، بستگی به شبکه LAN دارد و محدودیت در فاصله نیز وجود دارد که باز هم بستگی به شبکه LAN دارد که معمولا ۱۰۰ متر است. در این روش Bottleneck وجود دارد اما بهینه‌تر شده، هزینه آن قابل قبول بوده و در ضمن دسترس پذیری ممکن است محدود باشد.

استوریج‌‌های اچ پی که در زمینه NAS هستند، HPE StoreEasy سری ۱۰۰۰ و ۳۰۰۰ است.