بصورت کلی دو روش مسیریابی وجود دارد که به مسیریابی ایستا یا Static Routing و مسیریابی پویا یا Dynamic Routing معروف هستند. در مسیریابی ایستا بسته های اطلاعاتی فقط از همان مسیری که توسط مدیر شبکه تعریف شده اند راهشان برای رسیدن به مقصد را پیدا می کنند و راه دیگری را نمی توانند پیدا کنند. مسیریابی ایستا یا Static Routing برای شبکه هایی با ابعاد کوچک بیشتر استفاده می شود در حالیکه مسیریابی پویا یا Dynamic Routing بیشتر در شبکه های بزرگ و به ویژه شبکه اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد.
اما در فرآیند مسیریابی پویا یا Dynamic Routing بسته اطلاعاتی ما همیشه از یک مسیر مشخص برای رسیدن به مقصد استفاده نمی کند و بعضا بر اساس پروتکل های مورد استفاده در آنها بهترین مسیر برای رسیدن به مقصد پیدا می شود و کانال مربوطه برای رسیدن بسته اطلاعاتی به مقصد نیز باز می شود. در ساده ترین تعریف ، اگر روتر های موجود در مسیر مبدا به مقصد تشخیص دهند که مسیر بهترین برای رسیدن بسته اطلاعاتی به مقصد وجود دارد قطعا بسته اطلاعاتی خود را از این مسیر عبور می دهند ، معمولا این فرآیند با پیدا کردن کوتاه ترین مسیر بین مبدا و مقصد انجام می شود. فرآیند پیدا کردن بهترین مسیر در پروتکل های مسیریابی مختلف بصورت متفاوتی انجام می شود ، برخی از آنها از ملاک Hop Count برای پیدا کردن این مسیر استفاده می کنند و برخی فقط سریعترین مسیر را پیدا می کنند. روترهایی که در یک شبکه وجود دارند و از یک پروتکل مسیریابی Dynamic استفاده می کنند اطلاعات موجود در Routing Table های خود را با همدیگر به اشتراک می گذارند تا همیشه بروز باقی بماند. در مقاله هایی که قبلا در انجمن تخصصی فناوری اطلاعات ایران نوشته ایم اکثر این پروتکل های مسیریابی پویا از جمله پروتکل مسیریابی RIP و OSPF و IGRP و EIGRP را به شما معرفی کرده ایم و به امید خدا در آینده از نه چندان دور در خصوص BGP نیز توضیحاتی ارائه خواهیم کرد.
پروتکل مسیریابی OSPF چگونه کار می کند ؟

پروتکل مسیریابی OSPF یا Open Shortest Path First برخلاف اسمش ، همیشه به دنبال سریعترین مسیر برای رسیدن به مقصد می گردد. روترهایی که در یک شبکه OSPF ای قرار دارند همیشه وضعیت سایر روترهایی که به آنها دسترسی دارند را بررسی می کنند و هر زمان که لازم باشد برای همدیگر پیام می فرستند. با استفاده از این مکانیزم روترها وضعیت سایر روترهای موجود در شبکه را متوجه می شوند و می فهمند که آیا یک روتر آنلاین است یا خیر . یکی از قابلیت هایی که OSPF به ما ارائه می دهد این است که روترها علاوه بر اینکه از سریعترین و نزدیکترین مسیر برای رسیدن به مقصد باخبر می شوند در کنار آن همه راه ها و مسیرهای ممکن برای فرستاندن بسته اطلاعات از مبدا به مقصد را نیز متوجه می شوند ، در چنین حالبی قابلیت پیاده سازی Load Balancing در روترها وجود دارد به این صورت که بسته های اطلاعاتی را می توان به قطعات مختلف تقسیم کرده و در مسیرهای مختلفی به سمت مقصد ارسال کرد. OSPF را معمولا در شبکه هایی با ابعاد متوسط و متوسط رو به بزرگ استفاده می کنند و معمولا در شبکه های کلان از این پروتکل کمتر استفاده می شود.
تکل مسیریابی BGP چگونه کار می کند ؟

BGP در واقع یک پروتکل Exterior Gateway است و در شبکه هایی استفاده می شود که واقعا کلان و بسیار بزرگ هستند ، برای مثال شبکه ای مثل شبکه اینترنت از پروتکل مسیریابی BGP استفاده می کند. OSPF در اینترنت معمولا استفاده نمی شود و برخلاف BGP یک پروتکل درون سازمانی یا Interior Gateway محسوب می شود. البته شما می توانید از BGP برای شبکه های داخلی نیز استفاده کنید و در این امر مانعی وجود ندارد. زمانیکه شما از BGP در یک شبکه داخلی استفاده می کنید در واقع تعریف به این شکل می شود که BGP مورد استفاده شما در یک مجموعه شبکه ای داخلی یا یک Autonomous System قرار دارد. اما ساختاری که در BGP های بیرونی یا Exterior Gateway استفاده می شود چندین Autonomous System ممکن است وجود داشته باشد ، طبیعتا با توجه به کلان بودن پروتکل مسیریابی BGP استفاده ای که از این پروتکل می شود پیچیدگی بیشتری از OSPF دارد زیرا برای تعیین بهترین مسیر چندین ملاک بایستی رعایت شود ، به هر حال بصورت کلی اگر بخواهیم صحبت کنیم ، تفاوت پروتکل های مسیریابی OSPF و BGP را می توانیم به شکل زیر تعریف کنیم :